Caroline raakte betrokken bij boksen door haar familie – ze heeft tien broers en zussen – en sloot zich aan bij de boksschool als 'Colin'. Ze omzeilde daarmee een inmiddels afgeschafte regel, waardoor meisjes er niet mochten trainen. Ze vertelt: "Mijn vader zei dat hij me mee zou nemen naar Repton, maar dat deed hij niet, maar ik bleef huilen en erom zeuren." Toen ze de sportschool binnenstapte, raakte ze onmiddellijk verslaafd aan de geuren, de geluiden, de ernst. "Het was alsof ik gemaakt was voor boksen en andersom."

Ze moest doen alsof ze een jongen was en dat was het begin van een buitengewone reis voor Caroline: een die haar op 19-jarige leeftijd een wereldtitel zou opleveren. Tegelijkertijd bleef ze doorgroeien tot een onverslaanbare vechter – met nu al 40 gewonnen gevechten. Haar list heeft sindsdien talloze krantenkoppen gehaald, maar destijds was het 'Colin'-plan dat ze met haar vader had bedacht, voor de negenjarige Caroline geen enkel probleem. "Ik had niet het idee dat ik deed alsof ik iemand anders was," zegt ze, "Ik zag het niet zo. Ik was gewoon mezelf en ik had plezier onder een andere naam."

Vandaag de dag ziet Caroline in hoe stoer het was dat zij en haar vader tegen de stroom in gingen, en ze weet hoe waardevol zijn steun was. "Hij gaf geen krimp als anderen zeiden dat boksen niets voor meisjes was," zegt ze. Hij zag wat in zijn dochter en hij was niet de enige. Haar trainers merkten al snel dat ze met een toekomstige kampioen werkten, en nadat ze de meeste jongens had verslagen dankzij haar behendigheid, kreeg Caroline haar eerste gevecht. Ze wilde niet in het openbaar sparren als 'Colin' en daarom vertrok ze. Jaren later ging ze terug om weer mee te doen en – natuurlijk – te winnen.