"De gemakkelijkste manier om te beginnen met uit je schulp kruipen is het vinden van je eigen kijk op mode, je kunt iets zeggen zonder ook maar iets te zeggen."
Je bent net geland in Tokyo vanuit Shanghai waar CLOT op grootse wijze zijn twintigste verjaardag vierde door een museumovername. Je hebt een iconische status bereikt in belangrijke gebieden. Je draagt nu weer adidas sneakers... maar als we een beetje terugkijken voor degenen die je niet echt kennen: waar ben je geweest en waar ben je nu?
Ik ben geboren in Vancouver, in Canada. Toen ik opgroeide was het leven heel eenvoudig, supereenvoudig. Fietsen met mijn zussen naar de buurtwinkel, we kochten snoep voor een paar centen. Toen ik negen was ontmoette ik mijn vader voor het eerst... in Hongkong, en er was iets dat me vertelde dat ik mijn vader moest volgen. Daarom verhuisde ik naar Hongkong, dat was een grote cultuurschok. Ik bleef in Hongkong tot ongeveer 1997. Ik leerde meer over de Chinese cultuur, ik leerde Kantonees. Ik zat op een internationale school, ik ontmoette dus heel veel internationale kinderen. Hongkong liet me verschillende culturen zien en verschillende perspectieven en ik begon echt het globalisme te zien.
In 1997-1998 zat ik een tijd in New York, en in Vancouver. Als we even doorspoelen: in 1999 bracht ik de zomer door in Hongkong. Zomaar ergens in een club, ik was negentien toen, ik mocht dus in die club zijn [gelach], werd ik gevraagd voor een commercial. Ik deed die commercial, en toen, jawel, werd ik gebeld door Jackie Chan en hij bood me een contract aan. Daardoor werd ik als het ware gelanceerd in de entertainment-industrie. Ik maakte mijn eerste film, en van de ene op de andere dag werd ik een beroemdheid. Ik wist niet hoe ik er mee om moest gaan. Het was geestverruimend. Ik wende min of meer aan de cultuur, maar wat ik niet leuk vond was dat het voelde alsof ik zelf geen rechten had. Het voelde alsof ik een stuk vlees was.
Ik maakte mijn tweede film, en mijn management verkocht me voor 2,5 miljoen dollar. Daar kwam ik achter tijdens een persconferentie. Ze zeiden dat ze alles wat ze wilden met me konden doen. En ik zei: "Oké, hoeveel krijg ik van die 2,5 miljoen dollar? " Ik kreeg helemaal niks.
Dat was een heel belangrijk moment. Toen ze ik tegen ze: "Ik ben niet jullie bezit, en jullie kunnen me niet vertellen wat ik moet doen. "Probeer me maar te vinden..." en ik ging naar Japan. Ik ging naar Japan, dat was toen al een bruisende regio in Azië, een nieuw kloppend hart of zoiets, en heel veel van de mensen die toen mijn idolen waren en die nu mijn vrienden zijn, vroegen zich af waarom ik daar zo lang bleef. Ben je een film aan het maken? Ik legde uit hoe het zat, en ze zeiden: "Weet je wat? We hebben iemand nodig zoals jij die de jeugdcultuur in China gaat pushen." En dus ging ik terug naar Hongkong en begon ik met Clot en Juice, 100% mijn eigendom en onafhankelijk. Toen was ik bevrijd. Toen voelde ik dat ik zelf kon bepalen wie en wat ik in de toekomst zou worden.
Het werd 2008, en ik moest uit Azië vertrekken, zomaar, van de ene op de andere dag. Ik besloot om naar Los Angeles te verhuizen; sinds die tijd woon ik daar. Ik ben de stad heel dankbaar. Ik heb daar een volledig netwerk van echt heel goede vrienden opgebouwd. En heel veel van die mensen, toen ik ze eerst ontmoette, wisten helemaal niet wat ik deed. In theorie was ik mijn beroemdheidsstatus kwijt. Ik vond het geweldig. Ik vond het geweldig dat ik gewoon weer die jongen was. Doordat ik in LA was, leerde ik een compleet andere wereld kennen. Ik voelde me heel anders; mijn passie veranderde. Ik kreeg een andere kijk op collega's en community, en ik voelde me echt gestimuleerd om te gaan doen wat ik wilde doen.
Laten we het hebben over de rol die je blijkbaar op je genomen hebt als niet-officiële ambassadeur voor de Chinese jeugdcultuur.
Op de een of andere manier werd ik die man. Het was niet mijn streven om die man te worden. Veel mensen zeggen dat ik de hofleverancier ben van de Chinese cultuur, dat het cool is hoe ik erfgoed en cultuur in mijn creaties verwerk, maar dat deed ik echt onbewust en toen werd ik er de ambassadeur voor.
"Veel mensen zeggen dat ik dit doe voor de Chinese cultuur. Nee, ik doe dit voor de cultuur. Ik maak geen schoenen voor de Chinezen; ik maak schoenen met een Chinees denkproces voor de wereld."
Je werkt vanuit LA, dat is je thuisbasis, en je bent een aantal jaar niet in China geweest. Nu ga je terug. Hoe hebben dingen zich volgens jou ontwikkeld?
Tijdens de hele pandemie ben ik niet in China geweest. Ik kwam terug en zag dat mensen zich uitdrukten, en dat was voor mij iets van wow, daar wil ik deel van uitmaken. Eerder zei ik tegen mensen dat China vijf tot acht jaar achterliep, niet om ze te dissen, maar gewoon op een onschuldige, zeer geïnteresseerde manier, en nu voelt het alsof ze er klaar voor zijn om echt iets te gaan doen. Vijf jaar geleden trokken ze zelfs niet de kleren aan die ze wilden dragen, en de gemakkelijkste manier om te beginnen met uit je schulp kruipen is het vinden van je eigen kijk op mode, je kunt iets zeggen zonder ook maar iets te zeggen.
De eerste stap is dus gezet, en ik heb het gevoel dat ik daar iets aan heb bijgedragen door ze daar naar toe te pushen. De volgende stap is dat ze worden geholpen bij het begrijpen en vervolmaken van hun ideeën en het presenteren van die ideeën aan de wereld. Daarom zei ik, na twintig jaar, dat ik nog nooit zo enthousiast ben geweest. Ik probeer nu de volgende Edison Chen te vinden, de volgende persoon die de cultuur gaat pushen. Met adidas doen we iets in China wat we Submission Box noemen. Ik zei tegen ze, jullie hebben een platform, laten we daar iets mee doen. Ik heb het idee dat als we die nieuwe kids de kans geven om dingen te laten zien op een internationaal niveau dat het ook heel belangrijk is voor de internationale markt.
Veel mensen zeggen dat ik dit doe voor de Chinese cultuur. Nee, ik doe dit voor de cultuur. Ik maak geen schoenen voor de Chinezen, ik maak schoenen met een Chinees denkproces voor de wereld.
"Als iedereen zegt dat ze 'street' zijn, dan moet je voor jezelf een andere manier vinden."
We zijn heel enthousiast dat je weer bij ons terug bent en met ons meedoet. Het nieuwe seizoen komt eraan, hoe vind je dat je esthetiek en je benadering zijn veranderd aan het begin van dit nieuwe hoofdstuk met EDC en adidas?
Ik denk dat mijn hele esthetiek volledig is veranderd. Vandaag misschien wel niet, ik heb kleren voor het vliegtuig aan, maar mijn smaak is volwassen geworden, en ik heb nog niet echt iets gemaakt vanuit dat oogpunt.
Ik heb de hele zomer in Europa doorgebracht, ik ging naar al die kleine steden, wat een geschiedenis! Die Europese blik bezorgde me een kleurenpalet dat volledig anders was en leverde me op een andere manier inspiratie op. Ik denk dus dat de nieuwe EDC-vibe meer chique is en niet alleen maar street. We zitten nu op een punt waarop alles street is, toch? Zoals McDonald's street is. Echt? Wow, dat is cool. Ik vind het best. Louis Vuitton is street, dat was toch onvoorstelbaar? Als iedereen dus zegt dat ze street zijn, dan moet je voor jezelf een andere manier vinden.
MEER OVER DE ADIDAS ORIGINALS SAMENWERKING MET EDISON CHEN